İnsan ötekiyle var olmaya çalışan bir varlıktır. Yani diğer bir deyişle, insan karşısındakinin arzusunu arzular. Nevrotik (yaralı normal) olmasının nedeni budur. Değilse, ya psikotiktir (akıl hastası) ya da ölmüştür. Nevrotik insan, ötekinin meylinin müptelasıdır. Ve dünyanın bütün hekimleri gelse bu müptela iflah olmaz bir berduştur, ötekinin yüreğinde tüneyecek bir sokak arayan!

Birini sevmek anlaşılmaz bir şekilde o birinde ondan fazla bir şeyi sevmektir ve bu her ilişkide hayal kırıklığı olduğunu doğrular. İşte yalnızca bu kırıklığın kabul edildiği ilişkiler sürer. Oysa günümüz kapitalist söylemi nesneye apayrı bir değer atfetti. Nesneye sahip olduğumuzda her şeye yetebilecek sınırsız bir güç ve her durumda zevk alınabilinecek bir yaşamın olabileceği yanılsaması yarattı.

Bu sahtekâra inanmanın özneye ödettiği bedel, melenkoli ve yalnızlaşma oluyor, olmakta.

Ve en nihayetinde aşk ciddiyet ve sadakatle öpülmek ister yoksa geldiği gibi çekip gider!

Aşk onu yaşayamayacak olanın bilmeyeceği, idrak edemeyeceği bir duygudur. Esasında bu da aşkı arayan aşksız şıpsevdilerin trajik aşklarıdır; hep aynı adamlar, hep aynı kadınlar, hep aynı boşluk...