Gaddarlaşan bir ömrün git-gellerinde yaşamı durmaksızın süren bir ''gösteri''den ibaret saymaya başladı insan yavrusu. En kolayı, perde çekmekti cehaletine. Çünkü cehalet koşulların oluşturduğu bir vaka değil, bir tercih meselesidir.

Cehalet bir direnme biçimidir. ''Gerçek'' olanın dayanılmaz ağırlığına karşı dimdik ayakta durma biçimi. Huzurlu olabilmek adına bilemediklerinin ötesinde bildiklerini ''daha çok bilme'', "daha çok kullanma'' biçimi.

Oysa, insan kuşku duymaya kendinden başlamalı. Her şeyi bildiğini düşünerek karizmatik olmaya çalışan insan yavrusu bir şeyi bilmediğini düşünemedi hiç! İnsanın bilmediğini bildiğinde daha karizmatik olabileceğini.

Sahi ne diyorduk, "cehaletimize ödül verilseydi çoktan köşeyi dönmüştük."

Belki de hep bu yüzden fakir kaldık...