Hatta söyledikleriniz ve yaptıklarınız arasındaki uyum dışında, hiç mi hiç ciddiye almayın diğer kendilerinizi.

Kendinizle eğlenin, çok eğlenin. Kızın, küsün ama tekrar barışın. Zaman zaman dalga geçin ve kahkaha ile katıla katıla gülün kendinize.

Belki tüm bu söylemlerim bir tür şizofreni hali gelebilir, belki de gerçekten öyledir, ama asla paranoid değil. İnan çok eğlenceli, korku ve endişelerden uzak, huzur ve neşe dolu. Ve hiç ciddi değil.

Buna ister katılın, ister katılmayın en büyük sorun, kendimizle kurduğumuz ilişkide. Temel kuralımız, kendimizin bir numaralı çocuğu olmak.

Unuttuk mu yoksa? Hiç bir şey bizden ve içimizdeki uyumlu kalabalığın ahenginden daha değerli ve önemli değil, hiç kimse de.

Bütün kendimizle barışır, beraber elele yürümeyi başarabilirsek eğer iç dünyamızda diğer herkes figüran olarak kalmaya devam eder.

Hadi o zaman, kendi kalabalığımızı kutlayalım ve ışığını etrafımızdaki herkese saçalım.

Ben ve onlarca patlayan parçamla cesaret, coşku ve neşe ile çıktığımız yollarda buluşalım...