Öyle bir toplum olduk ki birbirimizi tanımaya önce maddiyattan başladık. Şahsi menfaatlere dayalı bir toplum modeli oluşturduk. Öyle bir toplum olduk ki kimse kimsenin iyiliğini istemiyor, istiyor görünüyor ama aslında istemiyor. İnsanlarımızın içini çekememezlik illeti kurt gibi kemirmiş. Toplumda herkes kadınlar, erkekler hep birbirlerinin açığını arıyor. Birileri hakkında kötü şeyler duymak istiyor, çünkü onun hayata bağlanma şekli başkalarının başına gelen olumsuz olaylarla odaklanmış. Bunun için kötü haberler prim yapıyor. Dedikodu ile işler yürüyor. Hep başkasının hayatına gözlerimizi dikiyoruz.

Yardımlaşma yerine kazık atmayı, birbirimizi kandırmayı, fırsatçılığı daha ön plana almışız!. Yani kötülüğü kendimize düstur edinmişiz.

İnsanlar kendi çıkarları için istedikleri gerçekleşşsinde gerisi ölüyor mu, kalıyor mu hiç önemli değil diye düşünüyor.

Fırsatçılık, yediden yetmişe, erkekden kadına, hiç fark etmiyor artık genlerimize işlemiş

Her türlü olayı, kendi menfaatimize yönelik bir fırsatçılık anlayışı içerisinde değerlendirmeye büyük özen gösteren bir toplum olmuşuz.

Bir fırsat çıkmasın hemen üşüşülür, boşluklardan yararlanır, işleri kılıfına uydururuz. Sonuçta birileri günün sonunda haksız kazancı ile mutluyken, geniş bir kesim kaybetmenin ve adaletsizliğe uğramanın öfkesi içinde ortada kalır.

Hani bizde düşmana dahi dokunmama hasletleri ve delikanlı olarak tabir edilen bir ahlak vardı. Hani nerede. Ne yazık ki bu topraklarda kurnazlık, hinoğlu hinlik, fırsatçılık yani kötülüğün tüm türleri egemen. Ölümde var demiyoruz. Franz Kafka ne demiş “Ölümün olduğu bu dünyada, hiçbir şey çok da ciddi değildir aslında.”

Ve Necip Fazıl Akıl şiirinde ne diyor.

Akıl, akıl olsaydı ismi gönül olurdu;

Gönül gönlü bulsaydı bozkırlar gül olurdu.

İşaret bekliyorum, yağız ettim eyerli;

Yanarım sorarlarsa ne getirdin değerli?

Her ağızda, her telde , fanilik dırıltısı

Sonunda tek bir şarkı, tabutun gıcırtısı…