Acılarımızı paylaşmayı bilmediğimiz gibi sevinç ve mutluluklarımızı da paylaşmayı bilmiyoruz. Öğrenemedik.

Bir anlayabilsek herşeyin başının sevgi olduğunu bir öğrenebilsek. İnsanoğlu kadar yaralarıyla beslenen ve yaralar açmak için çabalayan açtığı yarayla haz duygusu yaşayan zavallı bir mahlukat daha yaşamıyor doğada.

''Ben mutlu değilsem sen de olmayacaksın'', "Benim iki gözüm kör olsun yeter ki senin de tek gözün kör olsun'' diyecek, düşünecek kadar sevgiden, şefkatten uzak bir mahlukat. Hayata, insana bu yaklaşım ile bakan kişiliklerin dünyasına baktığınızda, dünyanın neşeli ve mutlu bir yer olmadığına, Polyana salaklığı yapıldığına inandıklarını görürsünüz. Çünkü evrensel sevgi dilinin ne olduğunu ve nasıl olması gerektiğini bilmiyordur. Oysa evrensel sevgi dili, ''senin neşen ve mutlu olman beni de mutlu ediyor bu mutlu ve neşeli olma halini cömertçe bizimle paylaşmış olman bize de iyi geliyor'' der.

Bu dili öğrenmenin tek yolu, kendinizle barışın ve koşullu sevmeyin kendinizi. Unutmayın ki neşeli, mutlu bir birey evrenede hizmet eder.

Neşeli ve mutlu olmanın yolunu öğrenerek evrensel sevgi dilinin dört bir yana yayıldığı o yolda buluşalım.