Hayat normal akışında ilerlerken aniden meydana gelen ve yaşamımızı altüst eden olaylar girer hayatımıza.

Ne oldu bize? Neden gözlerimizde kaygı ve endişe okunuyor? Güvenlik duygumuz nasıl oldu da bu denli sarsıldı?

İşte bunun adı Toplumsal Travma...

Peki nedir Travma?

Bir olayda kişinin yaşamına, vücudunun bütünlüğüne ve yakınlarına bir tehdit söz konusu ise bu durum yaşayan kişi ve kişiler için ''travma'' anlamına gelir.

Travma en çok iç dünyamızın temel ihtiyaçlarından biri olan ''güvende olma'' duygunuzu zedeler. Ve sonrasında üzüntü, çaresizlik hissi, umutsuzluk, korku, endişe ve suçluluk duygusu baş gösterir. Eğer bu travma hali ev içinde anne ya da babada yaşanıyorsa çocuklarda da öğrenilmiş bir çaresizlik hissi oluşmaya başlar.

Toplumsal Travmalarda duyulan öfke sağlıklı şekilde kontrol edilmezse ''tahammülsüz'' insanların sayıları giderek artar. Yansımalarını da trafikte, sokakta, evde, işte, okulda sürekli bağırıp çağıran insanlar olarak görürüz. Travmatik bir olaya maruz kalmış topluluklar maddi ve manevi olarak ciddi yaralar alır. Ve bu travmatik hal görmezden gelindikçe, içselleştirip normalleştirildikçe, nedenleri ortadan kalmadıkça nesilden nesile aktarılarak büyür.

Birlikte yaşama gücümüz zayıflar, adalete olan inancımız biter. Adalete olan güvenin bitmiş olması da mafyatik yapılanmaların önünü açar. Daha da kötüsü tedavi edilemeyen travmanın yarattığı korku, endişe ve takip eden öfke toplumsal hafızayı kaybetmemize yol açar.

O halde; en kısa sürede ''travmalar ülkesi'' kimliğinden sıyrılabilmek umuduyla yeniden güven duygumuzu kazanarak birlik ve beraberlik içinde yürüyeceğimiz yollarda buluşalım.